De medewerkers van Pals maken van alles mee en hebben over veel dingen een mening. Niet in de laatste plaats over de wereld van de letselschade. In de volgende blogs kun je er van alles over lezen.
Van ’t Hek. Zijn voornaam is vaak al voldoende om sommigen rode vlekken in de nek te bezorgen. Ik noem niet heel willekeurig ene Sywert van Lienden, de pandemieprofiteur en zijn kompanen. Youp blijft ze in zijn columns noemen tot ze het geld van de mondkapjesdeal terugbetalen. Dat vinden ze vast niet leuk. Om vrijwel wekelijks als schaamteloze, smerige, knettergekke gladjakkers te worden aangesproken. Nee Youp moet ze niet. Maar dat weten deze keurige heren inmiddels wel.
Lees verder
Vanaf de keukentafel waar ik net van mijn eerste kopje koffie zit te genieten zie ik uit mijn ooghoek een mij onbekende man voor het raam langs lopen. In onze tuin! Dat is raar zeg! Ik sta op en kijk de tuin in om te zien wie er loopt. In het midden van ons grasveld staat een gietijzeren bistrosetje. Het staat er meer voor de sier dan voor het gemak. Maar nu zie ik er tot mijn verbazing een mevrouw aan zitten. Ze houdt een klein hondje in haar armen. Als ze mij ziet maakt ze een vaag gebaar met haar arm dat ik interpreteer als een soort verontschuldiging. Ik zie dat ze verdriet heeft. De vreemde man komt naar haar toelopen en knielt bij haar…
Lees verder
Mijn zeer gewaardeerde collega Bert schrijft al enige tijd blogs. Hij blijft ze consequent columns noemen. Maar aan de met regelmaat vermakelijke inhoud doet dat niets af. Op het moment dat ik gevraagd werd vanuit het perspectief van intake (informatieve) blogs te gaan schrijven, was mijn eerste reactie dat ik daar maar niet aan moest beginnen. Zo leuk als die van Bert konden ze nooit worden.
Lees verder
Af en toe vergeet ik corona. Wil ik er ook even niet meer mee bezig zijn. Ga ik gewoon weer op bezoek bij mijn cliënten. En dat is fijn. Weer net als vroeger. Nou ja, tot mijn klant een loopneus krijgt. En ik bedenk dat ik hem net wel een hand heb gegeven. Langzaam zie ik de snottebel uit zijn neusgat druipen. Hij haalt nog eens op maar het is al te laat. Een zakdoekje blijkt niet voorhanden. Handen en overhemd wel. Bij het afscheid heb ik geen hand meer gegeven. In de auto had ik gelukkig nog een flesje handgel.
Lees verder
Vorige week is de klok weer een uur terug gezet. De dagen worden korter. Omdat het eerder donker en slechter weer is, is het zicht op de weg vaak minder goed en neemt het aantal ongelukken toe. Daarom is het van groot belang om als weggebruiker goed zichtbaar te zijn.
Lees verder
De klok gaat een uur terug en ’s avonds is het weer vroeg donker. Dat betekent voor veel mensen een winterdip. Ik heb er zelf ook wel een beetje last van. Depressieve gevoelens liggen op de loer. Nog even en je gaat in het donker van huis om na het werk in het donker terug te keren. Nu is het nog mooi buiten met alle herfstkleuren maar straks zijn de meeste bomen slechts nog stammen met kale takken.
Lees verder
Op 9 en 10 oktober 2021 vierde de Club Renault Sportives haar 40-jarig jubileum. Als een van de ereleden van die autoclub was ik daar natuurlijk voor uitgenodigd. Ben niet geweest. Geen zin en veel andere dingen te doen. Daar voel ik me dan toch een beetje schuldig over. Het idee dat je mensen in de steek laat. Een schuldgevoel. Daar heb ik wel vaker last van. Als ik iemand zijn verjaardag ben vergeten, als ik een klant niet heb teruggebeld, als ik toch weer motor ben gaan rijden in plaats van in de tuin te werken.
Lees verder
Oktober is herfstachtig begonnen. Op de eerste zondag van de maand regent het eigenlijk de hele dag. Dat heeft nadelen maar ook hele duidelijke voordelen. De houtkachel gaat voor het eerst dit seizoen weer aan. Het wandelen met de hond kan weer zonder voortdurend fietsers, voetgangers en elektrische pretvoertuigen te moeten ontwijken. De toeristen zijn grotendeels uit Drenthe verdwenen. In de verte zie ik een ree door de landerijen rennen. Blijkbaar opgeschrikt door de enige twee andere wandelaars die ik in de verte ontwaar.
Lees verder
Vanuit Limburg ben ik onderweg naar Amsterdam. Dat geeft mij meer dan genoeg tijd om na te denken over het onderwerp van deze blog. Vandaag ziet mijn werkdag er anders uit dan anders. Ik ben gevraagd om teksten in te spreken voor de telefooncentrale die binnenkort live gaat. Er gaat dan ook een compleet nieuwe wereld voor mij open. Een wereld van sound design, stemacteurs en voice-overs. Het woord terugbelservice krijgt een compleet andere klank wanneer je het vaak moet uitspreken. En ik kom er achter dat je daar vooral niet te lang over moet nadenken want dan wordt het een woord waar je flink over kan struikelen.
Lees verder
Rome. AD 54. Keizer Claudius is dood. Nero is aan de macht. Zijn halfbroer Britannicus heeft ook een claim op de troon. Een burgeroorlog dreigt. Onder aanvoering van Prefect Cato marcheren vier cohorten van de Pretoriaanse garde over de Via Flaminia naar de gelijknamig Poort. Zij moeten verhinderen dat het zesde legioen, geholpen door de coupeplegers, de stad kan binnentrekken. Maar ze zijn te laat… *
Lees verder
Voor het eerst sinds de coronapandemie weer met een grote groep bijeen. Zelfs twee keer binnen één week! Was weer even wennen. Eerst was onze tuin locatie voor het jaarlijkse familiefeestje. Zwagers, schoonzussen en alle aanhang. Ruim 40 personen. Vorig jaar was het vanwege corona niet doorgegaan. Wat leuk om elkaar dan nu weer te zien. Al blijven de omgangsvormen wat ongemakkelijk. Wel of niet omarmen? Kussen? Handje geven? Ach wat, we zijn gevaccineerd. “Wat fijn om je te zien!”
Lees verder
Onze afdeling marketing voorziet mijn blogs van een bijpassende foto en een wervende inleiding. Doen ze goed. In de inleiding van mijn blog over zelfwerkzaamheid was echter een schrijffout geslopen: “Oeps! De hovernier kost wel € 40,- per uur.” Dat had natuurlijk ‘hovenier’ moeten zijn.*
Lees verder
Na een overwegend natte en standaard Hollandse zomer kunnen we nu gelukkig alsnog genieten van een zonnige nazomer. En toch merk je dat er een verandering gaande is. Onderweg naar huis staat de zon lager, het avondje op het terras of in de tuin lijkt een stuk korter door de vroeger intredende duisternis en in de ochtend voelt het toch een stuk frisser aan. In het koor waar ik sinds twee jaar zing wordt al voorzichtig gesproken over het kerstrepertoire. En ja hoor, mijn kinderen hebben een tijdje geleden al weer de eerste pepernoten in de winkels gespot. We ontkomen er niet aan: de herfst staat voor de deur.
Lees verder
Eind augustus. Het regent alweer maar toch zit ik op de motor. Nadat de vorige twee ritten van de Shadow Motorclub vanwege het voorspelde noodweer inclusief onweersbuien waren geannuleerd, verheug ik me op deze rit. Blijkbaar ben ik niet de enige want de opkomst is goed. Ondanks donkere luchten en een miezerige regen verzamelen zich 16 motorrijders met een enkele duopassagier op de parkeerplaats van een bekende hotelketen.
Lees verder
Er is een satirisch tv-programma van Niels van der Laan en Jeroen Woe dat op zaterdagavond wordt uitgezonden. Je kent het misschien wel. Mijn vrouw en ik kijken er graag naar. Het is ons soort humor. Heel actueel en origineel. Eén van de vaste onderdelen is de één minuut. Een ingewikkeld onderwerp dat in een liedje van één minuut wordt uitgelegd. Met veel satire en met een hele harde kern van waarheid. Over AstraZeneca, Poetin, zelftesten, wat er maar in het nieuws is.
Lees verder
Vakantie is meestal fijn. De paar weken in het jaar dat er even niets moet, althans niet van het werk. Dat je even kunt ontspannen, een mooie reis kunt maken. Nou ja, dat hoef ik ook niet uit te leggen. Het vervelendste van vakantie vind ik dat andere mensen het ook hebben. Wat is dat lastig zeg!
Lees verder
Een vrachtwagenchauffeur had tijdens zijn werk letsel opgelopen. Niet tijdens het rijden maar tijdens het lossen. Een trapje waarvan hij gebruik moest maken bleek niet zo veilig en dat had ernstig voetletsel tot gevolg. Het was maar zeer de vraag of de man zijn eigen werk nog kon doen. Er werd al gesproken over ander werk.
Lees verder
Het woord rappel is afkomstig uit het Frans. Het staat daar voor terugroepen of stopzetten. Het heeft nog wel meer betekenissen maar in mijn werk heb ik het leren kennen als een ander woord voor herinnering. Toen ik bij Pals ging werken moest ik namelijk gaan rappelleren.
Lees verder
In de week dat Peter R. de Vries aan zijn schotwonden is overleden. In de week dat een deel van Zuid-Nederland is ondergelopen en de koning na het persmomentje op vakantie gaat. In de week dat de vader van advocaat Derk Wiersum de vermoedelijke daders emotioneel toespreekt. In de week dat de politie een kilometerslange erehaag voor een overleden collega vormt. In diezelfde week bereikt de R-waarde een historisch hoogtepunt en ga je toch gewoon weer aan het werk.
Lees verder
Toen ik eind vorig jaar werd gevraagd om content voor onze website aan te leveren kreeg ik acuut jeuk. Content aanleveren. Wat een jeukwoord! En nu ben ik toch 26 blogs verder. Dat is halverwege.
Lees verder
Regelmatig verwijzen klanten mij naar aanleiding van het hen overkomen ongeval naar de media. In het Dagblad van het Noorden is er dan aandacht aan besteed. Of ze verwijzen mij naar nieuwssites zoals Killroy voor foto’s van het ongeval. Soms zijn mensen zelfs lichtelijk verbaasd dat ik niets van het ongeval weet. Het is zelfs op de regionale tv geweest!
Lees verder
Had me voorgenomen om de nieuwe maand actief en voortvarend te beginnen. Ik heb iets met data. Precies halverwege het jaar. Mooi moment voor een frisse start. De 30e juni was nogal rommelig verlopen. Mijn zus moest voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis. Aangezien ze daarna niet mocht autorijden, moest ik mee. Uitgerekend dezelfde dag moest ik met mijn laptop naar kantoor voor spoelen en upgraden. Het werd een dagje heen en weer rijden. Alles zat tegen en duurde langer dan verwacht. Uiteindelijk was ik omstreeks 19.00 uur weer thuis. ’s Avonds de laptop nog even aangezet. Maar wat was het nieuwe wachtwoord? Dat had ik even niet meegekregen.
Lees verder
Op een paar honderd meter van ons huis is een groot graanveld. Het duurt een half uurtje om er omheen te lopen en dat doe ik regelmatig. Het ziet er prachtig uit. Zeker met een ondergaande zon. De goudgekleurde halmen wuiven in een zacht briesje, de zwaluwen flitsen er net boven en het is dan niet moeilijk om die legendarische filmscene in mijn gedachten af te spelen. Als de hoofdpersoon na een episch gevecht in de arena het toch niet overleeft, loopt hij in het schemergebied tussen deze wereld en het hiernamaals door een graanveld. In de verte ziet hij zijn zoontje en vrouw die in het begin van de film wreed zijn vermoord. Zijn handen strelen het graan, zijn vrouw schermt haar ogen af tegen de zon, herkent hem en zwaait. Het zoontje begint naar zijn vader te rennen. Elysium…
Lees verder
Bert Heida - 24 juni 2021
Zomer 2021. Het is alsnog zomer geworden. De coronabeperkingen zijn deels opgeheven maar deze vrijdag werk ik nog thuis. Conform de nog geldende voorschriften. Ik zit zwetend op mijn thuiskantoor. Wel in aangepaste kleding (korte broek en t-shirt met heftige print) wat op kantoor niet kan. Maar ik had er nu wel met keurige pantalon en overhemd willen zitten. Airco. Wat een uitvinding!
Lees verder
Bert Heida - 18 juni 2021
Als de nood het hoogst is, zijn de bosjes dichtbij. Toen de horeca nog gesloten was, kwamen fietsers en wandelaars in de problemen door het ontbreken van sanitaire voorzieningen. Dat heb ik zien gebeuren.
Lees verder
Bert Heida - 10 juni 2021
Mijn vrouw heeft er een verschrikkelijke hekel aan. Mijn zoon kan er een geweldige (overdreven) imitatie van geven die wel confronterend is. Het is dan ook geen eigenschap waar ik trots op ben. Maar Ik kan verschrikkelijk vloeken. Vaak om onbenullige dingen wat het eigenlijk nog erger maakt. Meestal gaat het om frustratie over mijn eigen dommigheid, onoplettendheid of onkunde. Als ik het eten laat aanbranden, als ik voor de derde keer naar de winkel moet omdat ik een essentiële boodschap ben vergeten of als ik iets simpels niet kan repareren. En natuurlijk als ik me pijn doe. Dat helpt!
Lees verder
Bert Heida - 4 juni 2021
Onze nieuwe tandarts is jong, heeft net zijn eerste praktijk geopend en doet zijn werk goed. Dat maakt een bezoek echter nog steeds niet iets waar ik met enthousiasme naar uitzie. Integendeel, een week voor de behandeling begint de spanning al op te lopen. Eenmaal in de stoel lukt het me niet om te ontspannen en zit ik maar te wachten op die ene felle pijnscheut.
Lees verder
Bert Heida - 27 mei 2021
Mijn vrouw heeft wel eens gezegd dat ze mijn werk niet zou kunnen doen. Dat had dan niet te maken met de specifieke opleiding of deskundigheid maar met de verhalen die ik af en toe deelde. Zoals over een poging om een voorschot te krijgen voor een ernstig gewond slachtoffer. Een korte samenvatting uit de praktijk:
Lees verder
Bert Heida - 20 mei 2021
Een aantal jaren geleden kreeg ik aan de lopende band cadeaus van tevreden cliënten. Na het succesvol afronden van de letselschade kreeg ik regelmatig een taart om met de collegae te delen. Maar ook bloemen, drank en cadeaubonnen. Altijd leuk, vanwege de waardering én om je collega’s mee te plagen. Om te benadrukken hoe goed je bent… Op enig moment was het zo vaak dat de geplaagde collegae suggereerden dat ik de cliënten geld gaf om iets voor mij te kopen.
Lees verder
Bert Heida - 29 april 2021
Op 8 april 2021 hebben mijn vrouw en ik de eerste vaccinatie tegen covid-19 gehad. Met AstraZeneca. Nee, we hebben niet getwijfeld. Maar ik was toch wel een beetje gespannen. Alle media-aandacht voor ernstige bijwerkingen was toch wel enigszins verontrustend. Als je dagelijkse bezig bent met letselschade dan besef je terdege dat de kans op een ongeluk niet denkbeeldig is. Als ik in de auto stap of een stukje ga motorrijden dan weet ik als geen ander dat er toch altijd een risico is. Hoe klein dan ook. Dat geldt dus ook voor een vaccinatie. Ook dat is een risico. Hoe klein ook.
Lees verder
Bert Heida - 22 april 2021
Toen onze zoon vier jaar oud was, hebben we hem een keer in de hondenmand aangetroffen. Samen met onze blonde labrador die er geen enkel probleem mee had dat een klein mensje even zijn verdriet met hem wilde delen. We hadden er later ook nog een zwarte labrador bij genomen. Die vond niets lekkerder dan zichzelf in elke modderige waterplas te storten om er dan op zijn buik doorheen te schuiven. Zagen ze in de verte een andere hond dan waren ze samen vertrokken. Wat heb ik ze soms vervloekt en wat waren ze geweldig. Ze waren ruim 13 jaar bij ons, Stark en Slim. Nu hebben we Spook, een zwarte Labrador met weer een heel eigen karakter. Zelfde soort maar toch weer een individu. Elke hondenbezitter herkent dat.
Lees verder