Blog

Midlifecrisis

Je kent ze wel. Van die mannen van middelbare leeftijd die het opeens op hun heupen krijgen. Als twintiger hoorde ik er verhalen over. Vrienden van ouders die zomaar zonder enige aanleiding besloten dat het tijd was om een tattoo te laten zetten met de inspirerende tekst Forever young. Of om een hippe rode sportwagen aan te schaffen. En daar dan mee rond te rijden met een jonge blonde dame naast zich. Eentje die wel net een tikkeltje ouder was dan de eigen dochter uiteraard.

Tijd

Dralend komt de toekomst nader. Pijlsnel is het heden vervlogen. Eeuwig stil staat het verleden.

Het zal omstreeks 1978 geweest zijn dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van KISS. Mijn toenmalige buurjongen had de lp KISS Alive II. En ik was verkocht. “You wanted the best? You’ve got the best! The hottest band in the world! KISS!”

Vakantie

Waar gaan jullie naar toe op vakantie? Hebben jullie al plannen? Wanneer is de vakantie gepland? Al vakantie gehad of heb je het nog tegoed? Moe word ik ervan. Die vragen over je vakantie.

Een geluk bij een ongeluk

Wie mijn vorige blog heeft gelezen weet dat ik op zoek ging naar een nieuwe auto. De vorige raakte een hele vervelende steen met als gevolg een verbogen achteras. Volgens de garagehouder was repareren geen optie wanneer je de kosten van een nieuwe achteras afzette tegen de waarde van mijn toch al ver op leeftijd zijnde Peugeot.

Tabac

Mei 2022. Terwijl de oorlog in Oekraïne al meer dan drie maanden gaande is en alle vluchtelingen met moeite worden opgevangen, is het op Schiphol achterlijk druk met vakantiegangers. Even out of the box: kunnen al die leegstaande huizen van vakantiegangers niet even als opvang dienen? Hebben we toch zeker een week geen probleem. Geen goed idee zeker?

Trots

De meeste ouders zijn trots op hun kinderen. Denk ik. Hoop ik. Wij zijn in ieder geval trots op onze kinderen. Nu vooral op onze zoon. Zo’n 29 jaar geleden werd hij gecreëerd. Op een fijne zondagmiddag. Op ons tweedehands Leolux bankje. Details die hij liever niet hoort. Maar het was wel in één keer raak. Ruim 9 maanden later, op 16 januari, moest hij geholpen worden om in deze wereld te verschijnen. Hij was al drie weken over de datum en de gynaecoloog vond dat het tijd was. Een sectio caesarea kwam eraan te pas. Maar hij was volmaakt. Alles zat erop en aan. Alle onderdelen in goede proporties. Wij waren gelukkige ouders.

“Mama, mogen we alsjeblieft een hond?"

Met grote puppyogen kijken mijn kinderen mij aan. Voor de zoveelste keer wordt deze vraag aan mij gesteld. En voor de zoveelste keer geef ik hetzelfde antwoord: “Een hond is hartstikke leuk en lief maar nu nog even niet.”

Declarabel

Eind april 2022. Terwijl Rusland en Noord-Korea dreigen met de inzet van kernwapen en er in Maastricht oudhollandse gebruiken herleven, blijkt dat kaarsen - net als sigaren - niet altijd gebruikt worden waarvoor ze bedoeld zijn. Het is in diezelfde periode dat er in onze tuin verschrikkelijke dingen gebeuren. Chemische, biologische en traditionele middelen worden ingezet. Alles om verzakking van het nieuwe terras te voorkomen. Zelfs deportatie! Hele mierenvolken worden weggeschept en elders in de tuin ondergebracht.

Tegeltjes

Bam!!

Daar lagen ze, de zorgvuldig uitgezochte tegeltjes voor onze keuken. De aardige meneer van de doe het zelf zaak vond het vreselijk naar, medewerkers kwamen vanuit alle hoeken van de zaak kijken wat er gebeurd was en ik? Ik stond er bij, keek er naar en kon maar een ding denken. Dat heb ik weer.

Paard

Ik heb niets met paarden. Ze zijn te groot, kosten te veel en zijn ook nog gevaarlijk. Ze kunnen bijten, schoppen, steigeren, bokken en heel hard rennen. Ik blijf er dan ook lekker uit de buurt. Zelfs pony’s - soms niet veel groter dan een flinke hond - omzeil ik graag. Het zijn toch honderden kilo’s die op je af kunnen komen. Die terughoudendheid ten opzichte van dit nobele dier heeft ook van alles te maken met mijn werk. Ik zie overal potentiële letselschade en in het geval van paarden is dat ook bepaald niet denkbeeldig. Want ik heb in de loop der jaren nogal wat slachtoffers van paarden als cliënt gehad. En het zijn vaak geen lichte verwondingen.

Bertweter

Dit is mijn 52e blog voor Pals Letselschade. Een jaar geleden werd mijn eerste blog gedeeld. En nu heb ik mijn belofte waargemaakt. Een jaar lang elke week een blog schrijven. Soms schreef ik er zelfs twee per week. Dan kon ik ook eens een week het schrijven overslaan. Was eigenlijk niet echt nodig want om onder het genot van een kopje koffie - soms met een glaasje whisky erbij of anders met een biertje - iets te schrijven is voor mij geen moeite. Voor de geïnteresseerden: de Islay’s, IPA’s en Guinness waren er regelmatig bij.

Vikingen

Op ons kantoor in Emmen is fors opgeruimd. Het (laatste) eigen pand is verkocht en wij zijn verhuisd naar een verzamelgebouw met flexplekken. Voor het eerst in mijn leven geen eigen werkplek of kantoor meer. We gaan mee in de vaart der SRK-volkeren en dat voelt toch een beetje als inleveren. Want er moest ook het nodige weg. Net als privé wordt er ook op een kantoor in de loop der jaren veel verzameld. Er blijven dingen bewaard met eigenlijk alleen emotionele waarde. Zoals de luxe koffiekopjes met ons oude logo. Vrouwe Justitia met weegschaal in evenwicht. Op de ene schaal een kruis (het letsel) en op de andere schaal een stapel munten (de schadevergoeding). Nog steeds zo toepasselijk maar al eerder vervangen voor iets moderners. En nu ging het servies definitief de container in. Geen plek meer.

Chagrijnig

Misschien kwam het door storm Eunice. Ze had me wakker gehouden en pas na een uur of drie ’s nachts met rust gelaten. Misschien kwam het door de zaterdagmorgenklusjes. Of ik even het oud papier van de buren bij de weg wilde zetten. Zij waren op wintersport. Tuurlijk doe ik dat. Het waren nogal wat lege dozen die ik in de koude motregen zo probeerde op te stellen dat ze niet zouden wegwaaien. Misschien kwam het door de vakkenvullers die steeds op de plaatsen stonden waar ik mijn boodschappen wilde pakken. En er na een omweg nog steeds stonden. Misschien kwam het door de bejaarden die in de weg liepen. (Hoe lang kun je er in hemelsnaam over doen om een komkommer uit te zoeken?) Maar ik begon de zaterdag dus chagrijnig.

Hypochonder

Februari was bijna normaal begonnen. Weer eens naar kantoor en weer wat afspraken bij klanten thuis. Een stagiaire van de HBO-opleiding Rechten in Zwolle begon met 20 weken meelopen. Ik mag haar twee dagen per week begeleiden. Dat vind ik leuk om te doen. Vooral als jonge mensen geïnteresseerd zijn in het werk dat we doen en wat willen leren. Dus zat ze bij mij aan het bureau om te horen en te zien hoe ik dossiers behandel en hoe ik met slachtoffers en verzekeraars bel.

Huishouding

Ik doe er weinig aan. Onze rolverdeling is nogal traditioneel. Mijn vrouw doet dus de huishouding en ik ben verantwoordelijk voor de klusjes in en om het huis. Zo was het ook geregeld bij onze ouders. En zo is het nog steeds in heel veel Nederlandse gezinnen geregeld. Weet ik op basis van mijn werk.