Blog

Stemadvies

Het is geen geheim dat ik politiek links georiënteerd ben. Het meest rechtse dat ik ooit heb gestemd was D66. Lang geleden. Het was nog in de tijd dat Jan Terlouw fractievoorzitter was. Vond ik toen een redelijk alternatief. Destijds hadden we nog geen stikstofcrisis. Niemand maakte zich nog druk om een aardbeving in Groningen. En we konden ons nog geen toeslagenaffaire bedenken. Maar ook toen was er al een dagelijks te volgen oorlog. Niet in Oekraïne maar verder weg: in Afghanistan. In een land waar we ons nog niet zo druk over maakten, hadden de Russen de toenmalige regering een handje geholpen. En als de Russen ergens een handje gaan helpen, dan komen er vaak tanks aan te pas.

Storm

Het jaar is twee maanden oud. Onze labradorpup is over een paar dagen een half jaar en de oorlog in Oekraïne duurt al een jaar. Dit waren zo ongeveer de eerste zinnen die ik dit jaar in mijn dagboek schreef. Een boekje dat die kwalificatie allang niet meer verdient. Ik schrijf inmiddels veel vaker een blog. Zo vond ik deze eerste zinnen ook wel geschikt als eerste regels van mijn nieuwe blog. De honderdste inmiddels.

Shock

Mijn favoriete band Delain stond op de cover van Aardschok. Een uitgebreid interview met Martijn Westerholt over de herrijzenis van zijn band en het nieuwe album. Dat magazine moest ik hebben. Maar de lokale Bruna had het niet in het welgevulde tijdschriftenschap staan. Bestellen dan maar? Ach, ik app mijn schoondochter in Groningen wel even. Daar hebben ze het vast en zeker. Maar die appte een uurtje later de vraag waar ze dat dan kon krijgen. Ze was al twee keer voor niets bij een winkel geweest. Laat maar. Ik kijk nog wel even verder.

"Heeft u even tijd voor mij?"

Op het Vrijthof in Maastricht staat een prachtige gietijzeren klok. Sinds hij in 1905 geplaatst werd, geeft hij niet alleen de tijd aan. De klok heeft ook een grote sociale functie in de stad. Wanneer je tegen iemand zegt: “Ik zie je om zeven uur onder de klok”, zal niemand zich afvragen waar je elkaar precies ontmoet. Hordes studenten maar ook andere inwoners van de stad hebben deze plek op het Vrijthof als startpunt gehad voor verschillende avonturen. Als die klok eens kon praten…

Feestdicht

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. In het afgelopen jaar vertrokken er vier collega’s. Om heel verschillende redenen. Eén ging er met pensioen, één verkreeg een functie elders, één ging naar de concurrent en dan stapte er ook nog iemand over naar de andere kant. Ze waren alle vier omstreeks 1999 bij Pals gekomen. En nu gingen zij.

Vse bude dobre

Wie net als ikzelf en ruim twee miljoen kijkers de oudejaarsconference van Claudia de Breij heeft gezien, weet wat de betekenis van deze Oekraïense tekst is: alles komt goed. Ik heb de voorstelling twee keer gezien. Eerst tijdens een try-out eind november en daarna op oudejaarsavond. Beide keren was ik enorm onder de indruk. Niet alleen van de mooie, grappige en ontroerende manier waarop ze 2022 samenvatte. Ook de liedjes die ze vertolkte en het intens mooie optreden van prima ballerina Olga Smirnova kwamen binnen. Tranen van het lachen en tranen van ontroering en herkenning. Alles kwam voorbij.

Die dag dat je je autoruiten weer moet krabben

De beste wensen! Een heel goed en gezond 2023! Gelukkig Nieuwjaar!

We hebben het elkaar weer gewenst. Soms zeer gemeend. Vaak omdat het zo hoort en eigenlijk tegen beter weten in. Want wat we elkaar ook aan geluk wensen, in het nieuwe jaar krijgen we toch weer ellende, verdriet, zorgen en strijd. Met hopelijk soms geluksmomenten. De een heeft wat meer geluk dan de ander. In ons land hebben we in vergelijking met veel andere landen in ieder geval meer kans op geluksmomenten. En dat brengt me dan bij mijn specifieke wens voor dit jaar.

Delain

Lijstjes! Ooit werden we er als medewerkers van Pals helemaal gek van. Het management had toen de behoefte om alles te administreren, te reguleren en te controleren. Wekelijks was er wel een lijstje - of zelfs meer dan één - dat we nog dezelfde week moesten checken, aanvullen en van informatie voorzien. Openstaande posten, te lang lopende dossiers, bespreekzaken, lijstjes voor zaken met verzekeraar A, met verzekeraar U of die andere A. Pfff… Het waren zware tijden. Die zijn gelukkig al heel lang voorbij. Met dank aan automatisering en andere directies. Nu denk ik bij lijstjes weer gewoon aan boodschappen en aan de decembermaand.

Eerste hulp na een verkeersongeval

en bijzondere uitspraak bij een rechtbank kortgeleden. Tenminste, volgens de media een bijzondere uitspraak want er werd flink wat aandacht aan besteed. Wat was er gebeurd? Een automobilist reed door rood en schepte daarbij een onfortuinlijke voetganger die net overstak. Helaas een regelmatig voorkomende situatie. Maar wat was er dan zo bijzonder aan deze situatie? De automobilist in kwestie had zich na het ongeval ontfermd over het gewonde slachtoffer en later op eigen houtje contact gezocht. En dat leverde hem bij de rechtbank complimenten op. De rechter noemde hem “eerlijk en oprecht”.

Al 14 jaar bij Pals!

Zo’n 15 jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met letselschade en Pals. Niet door een voorval dat mij was overkomen maar doordat mijn partner Marcel een bedrijfsongeval had gehad. Op advies van naasten toch maar eens met Pals gebeld. En ja hoor, wie bracht ons een bezoekje? Bert Heida. Hij was letselschadespecialist in onze regio.

Onmisbaar: een SVI-verzekering

Op de verjaardag van een wederzijdse kennis ontmoette ik Jasper. Jasper woont in de omgeving Maastricht, is 26 jaar oud en werkte tot een tijdje geleden als asbestverwijderaar.

We raakten aan de praat en Jasper vertelde mij dat hij ongeveer een jaar geleden een verkeersongeval had meegemaakt. Hij reed op een avond terug naar huis, verloor de macht over het stuur en knalde tegen een boom. Als gevolg van dit ongeval liep hij dusdanig letsel op aan zijn rechterbeen dat deze uiteindelijk gedeeltelijk geamputeerd moest worden. Afgezien van het lichamelijk letsel kreeg hij ook psychische klachten. Hij is volledig arbeidsongeschikt geraakt voor zijn huidige werk.

Verwondering

Het was me nog niet eerder gebeurd. Dat ik iets wilde schrijven en het idee kreeg dat het onderwerp al eerder voorbij gekomen was. Het betrof sowieso een terugkerende ergernis. Maar nu had ik een soort déjà vu. Die situatie had ik al eerder beschreven toch? En opeens wist ik het weer. Verzekeraar A. en de heer B. had ik al eens eerder ten tonele gevoerd. Toen had ik de blog ERGERNIS willen noemen. Maar ik was vanwege de A en de B en het moeizame beloop tot een conclusie gekomen: geen abc’tje. Dus dat werd de blog ABC. Nu echter (nog) meer ergernis.

Kink

Nee, dit wordt geen blog over spannende fantasieën. Waaraan ik refereer is mijn favoriete radiostation.

Het was eind oktober. En ik genoot met een dubbel gevoel van de ‘oudewijvenzomer’. Genieten van iets slechts. Zo voelt het toch een beetje als klimaatverandering vrijwel zeker bijdraagt aan een prachtige nazomerweek. Een week met de nodige afspraken. Voor het werk naar Arnhem en Hengelo. Met mooi weer en mooie muziek onderweg… Nou, dan hoor je mij niet klagen.

Boekje

Het formaat is 135 x 210 mm, 122 pagina’s binnenwerk, full color en een omslag voorzien van mat laminaat en spot-uv lak. Op de omslag een stoere foto van een man op een motor. Op de achterzijde een foto van de schrijver met een aanprijzende tekst. Het is een verzameling van 52 verhaaltjes. Met een inhoudsopgave, een colofon, een voorwoord en een verantwoording.

BERTWETER, 52 blogs eindelijk gebundeld.

Congres

Het was de maandag na mijn herfstvakantie. Achteraf had ik er een beetje spijt van dat ik me er voor had ingeschreven. Zo’n eerste dag na een paar weken vrij wil ik liever rustig beginnen met mijn normale werk. Gewoon thuis op mijn eigen werkkamer, in mijn ouwe kloffie met de vertrouwde grote mok koffie. Niet meteen weer het gedoe van op tijd ergens naar toe, je netjes aankleden, lichte parkeerstress en zo. Ik had me echter wel ingeschreven dus zat ik op tijd in de auto op weg naar het 15e Groningse Letselschade Congres.

Ontmoeting

Mijn vrouw en ik gaan elk jaar wel een keertje naar de zee. Dit jaar hadden we een studio aan de boulevard. Nou ja, aan de achterzijde dan, wat ook de redelijke prijs verklaarde. Vanaf ons terrasje hadden we een prachtig uitzicht op de ingang van de parkeergarage. Maar het strand was op een minuutje wandelen en daar gaat het toch vooral om. Wandelen over het zand langs de vloedlijn, de zilte lucht opsnuiven en dan op het einde van de middag op het terras van Evi Beach. Gehemelteverschroeiendhete bitterballen met een Lagunitas. Heerlijk!