Ik was ons dorp nog niet uit of ik overwoog al terug te gaan. Goh, wat zat die broek strak! Was ik nou in twee weken zoveel aangekomen? Ik reed toch door. Nog voor het volgende dorp kwam ik er achter dat ik mijn telefoon was vergeten. Goh, wat stom! Lag thuis nog aan de oplader. Maar ik reed door. De parkeergarage aan de Ossenmarkt blijft voor mij een lichte uitdaging. Ik zit liever nog niet zover onder de grond. Zeker niet in aardbevingsgebied. Maar ik zocht een parkeerplaats, kwam weer boven en kon keurig op tijd de badge met eigennaam en die van Pals op mijn jasje bevestigen.
Ik was zo vroeg dat zelfs de intekenlijst nog niet was gearriveerd. Eerst maar koffie. Er waren ook nog geen bekenden. Wat onthand zonder telefoon maakte ik maar een praatje met een advocaat. Hij bleek nog niet zo lang in de letselschade actief. Aan de reactietermijnen van verzekeraars had hij nog niet kunnen wennen. Ik verzekerde hem dat ik me daar na zoveel jaar ook nog steeds aan erger. Een paar (overigens sympathieke) vertegenwoordigers van onze gedeelde ergernis kwamen binnen. Even goeiedag zeggen. En voor ik het in de gaten had, was het tijd om naar de eerste sprekers te gaan luisteren.
Het congres werd gehouden in de aula van het Academiegebouw, het hoofdgebouw van de Universiteit Groningen. Fantastisch mooi gebouw met een fraai interieur. Maar de stoelen zijn weinig comfortabel, de beenruimte zelfs voor mij beperkt en de lezingen niet altijd even interessant of relevant voor mijn dagelijks werk. Maar ja, het levert wel punten op voor de Permanente Educatie. Groningen is voor mij dichtbij en je ziet nog eens wat bekenden. Ik ben er al vijf of zes keer geweest. En het was meestal een lange, hele lange dag. Maar ik had me voorgenomen om er positief in te gaan.
Dat lukte boven verwachting. Prof. Mr. Dr. Arvin Kolder had weer een prachtige outfit aan, deed keurig de presentatie en nam en passant ook nog even een lezing over van een zieke collega. Ook de andere sprekers waren een goede keuze. De prijs van letselschade. Ik kon het allemaal prima volgen. Het was leuk, interessant en in de pauzes had ik leuke gesprekken. Geen collegae, geen telefoon. Gewoon aan een tafeltje gaan staan bij mensen die je niet kent. De dag vloog voorbij.
En de afsluiting door Prof. Mr. Dr. Fokko Oldenhuis was briljant. Samen met de eerder genoemde Kolder en Mr. Armin Vorsselman had hij 15 jaar geleden dit congres opgezet. Inmiddels laat hij het over aan de ‘jeugd’ maar vanwege het derde lustrum was hem gevraagd om de afsluiting te doen. Hij hield het kort vanwege het verlangen van de aanwezigen naar de afsluitende borrel. Maar verhaalde nog wel even over het ontstaan van het congres. In de overtuiging dat er ook in het Noorden een congres over letselschade georganiseerd kon worden. Voor een bescheiden prijs en ook en vooral toegankelijk voor iedereen in het werkveld. Dus niet alleen voor advocaten maar ook voor letselschadespecialisten die het werk vaak nog beter doen.
Ik heb geklapt.
Bert Heida, Letselschadespecialist NIVRE-re