De eerste had er na zijn pensioen nog een paar jaar aan vast geknoopt. Dat is ook het mooie van ons werk. Je kunt het tot op hoge leeftijd blijven doen. Soms zelfs beter. Ervaring in werk en leven, wat meer rust, enig aanzien en eerbied voor grijze haren. Het helpt allemaal. Ik kan het weten. Onze oudste letselschadespecialist. Na bijna 23 jaar namen we afscheid op een leuke receptie.
Zij was jarenlang onze receptioniste op het kantoor Emmen. Maar tijden veranderen. Door corona, flexwerken en een andere eigenaar van het pand. En soms wordt het dan een functie elders. Want bij ons lopen er geen bewindspersonen met vertrouwelijke documenten die in de krant komen. En ontstaat er geen collectieve verontwaardiging. Was ook niet nodig. Gelukkig vond ze zelf ander werk. Maar bij het afscheid vloeide wel een traan.
Soms denken mensen dat ze het elders beter kunnen krijgen. En dat gun ik ze van harte. Ons kantoor heeft vrijwel het gehele Noorden voorzien van werknemers in de letselschade. Ze begonnen hun eigen kantoor om meer te kunnen verdienen. Of omdat ze het bij ons hadden verbruid en toch wat inkomen moesten realiseren. Sommigen vonden het bij ons gewoon niet leuk of vonden de werkdruk wat te hoog. En soms is het elders ook gewoon beter of leuker. Misschien.
Ik heb ze alle vier redelijk goed gekend. Het waren immers collega’s. En de eer was aan mij om de vertrekkende personen nog wat persoonlijke woorden toe te dichten. Dat is een beetje een traditie geworden. Bij feestjes, officiële gelegenheden of vieringen van het een of ander doe ik een voordracht in dichtvorm. Zelf noem ik het een feestdicht. Ik krijg hiervoor veel complimenten. Waarschijnlijk omdat het echt leuk wordt gevonden. Maar misschien ook wel omdat men zo verzekerd is dat ik het de volgende keer weer ga doen. Dat denk ik dan wel eens. Want iemand moet het doen. De vierde wilde overigens geen afscheid. Of wilde liever geen feestdicht.
En toen was het jaar bijna voorbij. Was ik van plan om met de resterende collegae er weer wat moois van te maken. Kondigde nummer vijf nog even zijn vertrek aan. Gaat voor zichzelf beginnen. Ach ja, waarom ook niet? RHODONDENDRON. Nog zie ik hem binnenkomen. Als een jongeman, stagiair, enthousiast en heel slim. Na zijn stage kreeg hij een contract en mocht ik hem opleiden. Hij pakte het allemaal heel goed op. Sneller dan verwacht had hij zijn eigen dossierbestand. En toen mocht ik afgelopen vrijdag - na ruim 13 jaar - weer een aantal dossiers van hem overnemen. Adequaat vertelde hij me over de 14 cliënten die het vanaf nu met mij moeten doen. Letsel, stand van zaken, bijzonderheden en alles uit het hoofd. Prima overdracht.
Daarvoor hadden we met de op kantoor aanwezige collegae al een kopje koffie met wat lekkers gehad. Even herinneringen opgehaald. En na de overdracht hebben we samen nog wat gepraat. Over zijn plannen waar hij nog niet zoveel over kwijt wilde. Want ja, nu is hij ook weer een concurrent. Op 1 februari staat zijn officiële afscheid gepland. Natuurlijk maak ik ook voor hem een gedicht. Hierin zal ik verhalen over zijn werk en er - met hulp van zijn binnendienst - ook de nodige persoonlijke zaken in verwerken. Goh, wat baal ik. Natuurlijk had niemand verwacht dat hij zijn hele leven bij ons zou blijven werken. Maar wat zal ik hem missen.
En dat is voor mij dan nog de grootste kater,
want nu ben én voel ik me de oudste in dit theater!