Op het Vrijthof in Maastricht staat een prachtige gietijzeren klok. Sinds hij in 1905 geplaatst werd, geeft hij niet alleen de tijd aan. De klok heeft ook een grote sociale functie in de stad. Wanneer je tegen iemand zegt: “Ik zie je om zeven uur onder de klok”, zal niemand zich afvragen waar je elkaar precies ontmoet. Hordes studenten maar ook andere inwoners van de stad hebben deze plek op het Vrijthof als startpunt gehad voor verschillende avonturen. Als die klok eens kon praten…
Ergens in de zomer van 2002 ontmoette ik in de buurt van deze klok Jorien. Eerst kennissen, daarna vriendinnen en we zijn zelfs een paar jaar collega’s geweest bij Pals. In die tijd kwam Mayke stage lopen bij ons kantoor en sindsdien is ons clubje compleet. Spraken we vaak bij de klok af? Eigenlijk niet. Onze ontmoetingsplek lag een paar honderd meter verderop: in de Twee Heeren.
Door de jaren heen hebben we veel met elkaar meegemaakt. Alles bespraken we aan (en soms op) de tafels van deze kroeg. Studieperikelen, beginnende en eindigende relaties, nieuwe uitdagingen. De tijd ging verder maar we verloren elkaar niet uit het oog. We kwamen in een nieuwe levensfase terecht. Een fase van samenwonen, koopwoningen en kinderen krijgen. Een druk leven. Maar gelukkig kunnen we nog steeds af en toe tijd vrij maken om elkaar te zien. Om bij te praten. Over dat drukke leven. Maar ook over letselschade. Want direct of indirect bindt dit vak ons nog steeds.
In de letselschade is tijd ook een veelvoorkomend concept. “Heeft u even tijd voor mij? Ik heb een vraag over wat mij overkomen is.” “Duurt het nog lang voordat ik een voorschot krijg?” “Kon die automobilist niet heel even wachten om mij voorrang te geven?” “Hoe lang duurt het voordat mijn zaak is afgewikkeld?”
Die laatste vraag krijg ik vaak. Mensen willen daar een zo concreet mogelijk antwoord op. En sommigen vinden het vervelend dat ik dat niet kan geven. Want zo moeilijk is die vraag toch niet? De vraag inderdaad niet maar het antwoord erop wel.
Zolang er nog geen sprake is van een medische eindtoestand adviseren wij om een zaak nog niet af te wikkelen. Je wilt immers voorkomen dat iemand na afwikkeling van een dossier alsnog meer klachten door het ongeval krijgt. En je dan met een verzekeraar - die daar overigens door achterstanden vaak helemaal geen tijd voor heeft - in discussie moet over de vraag of deze klachten nog wel in verband staan met het ongeval. Dus is ons advies om eerst het verloop en zoveel mogelijk het herstel van de klachten af te wachten voordat je dossier wordt afgewikkeld met een verzekeraar. In de tussentijd kunnen we natuurlijk wel een voorschot op de schadevergoeding vragen voor de al gemaakte kosten. Je begrijpt het al: een lang antwoord op een korte vraag. Dus daar neem ik even de tijd voor.
Terug naar de klok. We zijn 20 jaar verder. Jorien, Mayke en ik zijn voor het eerst in een hele lange tijd weer samen in Maastricht. We hebben dit weekend vooral gepland omdat we elkaar normaal gesproken maar een paar uurtjes zien tijdens een etentje ergens midden in het land. Nu hebben we urenlang de tijd om herinneringen op te halen, te praten over onze levens op dit moment en te kijken naar de toekomst. Een paar jonge studentes vragen ons of we een foto van ze willen maken onder de klok. Voor een dispuutsopdracht. Natuurlijk! Of we deze klok kennen? We vertellen dat wij hier al stonden toen zij nog niet eens geboren waren. Heel even voelen we ons best een beetje oud. De klok slaat één uur en we kijken elkaar aan. Terug naar het hotel? Of toch richting de Twee Heeren voor een biertje? Ach… eventjes dan.
