De ontmoeting was niet spontaan. Dan waren we net als anders ieder onze weg gegaan. Misschien een beleefd knikje. Had ik mij waarschijnlijk pas later gerealiseerd dat de persoon die me zo bekend voorkwam - Franc Weerwind - minister van Rechtsbescherming was. En nu was hij bij ons op kantoor. In Den Haag. Om een kijkje te nemen bij Brandmeester. Om te zien en te horen hoe het recht voor iedereen toegankelijk wordt gemaakt. Hij kreeg een rondleiding. En de mensen die wij helpen stonden in persoonlijke gesprekken met diverse collega’s centraal. Van asbestslachtoffers, ontslagen werknemers en letselschadeslachtoffers tot huizenkopers geconfronteerd met een verborgen gebrek aan hun nieuwe woning.
Als medewerker van Pals mocht ik samen met twee (letsel)collega’s van Brandmeester en BSA een half uurtje praten over zaken in de letselschaderegeling die ons bezighouden. Hadden we natuurlijk voorbereid. De minister luisterde goed, stelde relevante vragen en de meegereisde ambtenaren hadden duidelijk verstand van zaken. Eigenlijk was ik wel een beetje onder de indruk.
Mijn persoonlijk hoogtepunt van de ontmoeting was het overhandigen van mijn boekje - Bertweter - de bundel met mijn eerste 52 blogs. Een aantal blogs had ik met een Post-it gemarkeerd. Dat waren de blogs die nog eens zouden illustreren wat zojuist besproken was. Zoals mijn frustratie over vertragingen en het niet naleven van de GBL (Gedragscode Behandeling Letselschade). De minister vroeg mij om het boekje te voorzien van een persoonlijke boodschap. Oeps…
Dat had ik natuurlijk kunnen verwachten. Maar ik had er niet op geanticipeerd. En spontaan iets schrijven, daar ben ik niet zo goed in. Zeker niet als het belangrijk is. En je wilt toch iets aansprekends schrijven. Iets relevants, een goede quote of zo. Ik kwam er niet op. Dus heb ik de standaard wens van veel leesplezier met mijn handtekening maar meegegeven.
Op de weg terug - die lang genoeg was om de nieuwe albums van Xandria en Uriah Heep te luisteren - had ik genoeg tijd om nog eens na te denken over een boodschap die ik dan wel had kunnen en willen schrijven. Als het om de letselschaderegeling gaat, is die echter niet zo kernachtig samen te vatten. Er zijn veel zaken die goed gaan maar toch beter kunnen. Beter moeten. Waar de politiek soms ook wel iets in kan betekenen. Moet betekenen. Maar uiteindelijk komt alles toch weer neer op de menselijke maat. Die we op zoveel gebieden uit het oog zijn verloren.
Respect voor elkaar, respect voor de wet, respect voor regels en de uitvoering ervan. Respect voor de vrijheid en de democratie waarin we leven. Die we met elkaar moeten koesteren en bewaken. Waarin de minister van Rechtsbescherming een niet onbelangrijke rol heeft. Ook geen gemakkelijke rol als je ziet waarvoor hij allemaal verantwoordelijk is. Achteraf was ik met de toevoeging die ik op het leesplezier had geschreven toch wel blij. Ik had de minister ook nog veel wijsheid gewenst.