De dag van vertrek gaan we - normaal gesproken dan - nog even voor een laatste keer naar het strand. Dan drinken we met uitzicht op zee nog een kop koffie voordat we weer terugrijden. Maar deze morgen waaide het hard en de regen kwam met bakken uit de hemel. Na de afgelopen zomer zou je haast vergeten dat dit natuurverschijnsel ook in Nederland kan voorkomen. Dus auto ingepakt en koers gezet om via de Afsluitdijk naar huis te gaan. Maar na anderhalf uur hadden we toch wel behoefte aan die kop koffie die we hadden overgeslagen. Dus even bij een benzinestation langs de A7 gestopt. En terwijl ik van mijn cappuccino sta te genieten, zie ik opeens een van mijn cliënten lopen.
En dat was om meerdere redenen heel bijzonder. Want deze man had na een ernstig ongeval heel lang niet kunnen lopen. En daarna heel moeilijk. Autorijden en fietsen waren niet meer mogelijk. Nu bewoog hij redelijk soepel - nog wel met hulp van een kruk - de koffiemachine. En hoe groot is de kans dat je elkaar zover van huis bij een benzinestation in Friesland tegenkomt? Hij was dan ook net zo verbaasd om mij daar te zien.
De heupoperatie waar hij zo lang op had moeten wachten, was goed verlopen en voor het eerst sinds jaren ging het lopen weer redelijk. Hij had een auto geleend en was een weekendje naar familie in Friesland. Nu was hij - net als wij - op de weg terug naar Drenthe. Ik stelde mijn vrouw voor die nu voor het eerst ook een gezicht had bij de man die regelmatig bij ons thuis ter sprake was gekomen. Er zijn van die klanten die in de loop der tijd meer gaan betekenen dan een zakelijk contact. En daar was hij er zeker één van. Ik was dan ook blij om hem zo te zien. En voor ik het wist was ik toch weer bezig met de gebruikelijke vragen die zo bij mijn werk horen. Wat had de specialist gezegd? Was hij alweer voor controle geweest? Hadden we nog een afspraak gepland? Mijn vrouw ging maar naar buiten om een sigaretje te roken. Met de belofte om na mijn vakantie - ik had nog een week vrij - weer even contact op te nemen, nam ik afscheid van mijn cliënt. Aardige man vond mijn vrouw.
De volgende dag zag ze mij aan de keukentafel achter de laptop zitten. Na haar eerste kopje koffie zat ik er nog en toen kwam de vraag die ik al eerder had verwacht: “Je bent toch niet aan het werk?” Dat was ik namelijk wel. Ik moest toch even vastleggen wat ik met mijn cliënt had besproken? En toen had ik Cindy (mijn binnendienst) maar meteen een mailtje gestuurd met de vraag om alvast een afspraak in te plannen. Ik vertelde maar niet dat ik ook nog wat andere e-mails had gelezen en zelfs had beantwoord. Mijn vrouw zuchtte. Tegelijkertijd kwam er een e-mail van Cindy terug: VRIJ IS VRIJ! Oké, de boodschap was duidelijk. Afgesloten.
Bert Heida, Letselschadespecialist NIVRE-re