Mag ik dat nog zeggen? Als fossiele heteroseksueel (geleend van Youp) had ik geen poster van Raquel Welch aan de muur. Maar ik vond haar wel mooi. En ik niet alleen en niet alleen haar. Ik kwam vorig jaar bij het opruimen van de schuur nog een kalender van Tatjana tegen. Ik ga er geen excuses voor maken. Vrouwen zijn wat mij betreft gelijkwaardig maar gelukkig wel anders.
En natuurlijk besef ik heel goed dat het niet fijn is om (alleen) op je uiterlijk te worden beoordeeld. Of als lustobject te worden beschouwd. En daarmee als dom, ondergeschikt of niet geschikt om zonder (hoofd)bedekking of begeleiding rond te lopen.
Heb je de serie “Onze man bij de Taliban” gezien? Thomas Erdbrink gaf na een mooie serie over Iran nu een inkijkje over het leven in Afghanistan na de machtsovername. Gemist? Van harte aanbevolen om alsnog te kijken. Je wordt er niet vrolijk van maar het is toch inspirerend om moedige vrouwen te zien die ondanks alle dreigementen vechten voor een gelijke plek.
Ik hou van sterke vrouwen. Ook daarom ben ik na 30 jaar samenwonen alsnog met haar getrouwd. Met de moeder van onze zoon en onze pleegdochter. Een sterke vrouw. Mijn anker. De enige die mijn blogs mag censureren. Nou ja, deze heb ik voor de zekerheid ook door mijn schoondochter laten lezen. En dit is de verbeterde versie. De veel betere versie. Waarvoor dank.
Toen ik mijn carrière bij Pals begon, was de letselschaderegeling een echte mannenwereld. Witte mannen in pakken beheersten het strijdtoneel. Op symposia waren zij degenen die het woord voerden. Vrouwelijke schaderegelaars? Bij uitzondering. Bij Pals hebben we zelfs heel lang geen vrouwelijke schaderegelaars gehad. Vond ik toen ook helemaal niet raar. En dat is achteraf bezien eigenlijk heel raar. Gênant zelfs.
Wat is er dan gelukkig veel veranderd. Nu werken er overal hoogopgeleide, slimme vrouwen. Ook bij ons. En kom ik er ook steeds meer tegen met een migratieachtergrond. Het maakt de wereld mooier en beter. Ik ben er blij mee. Maar soms, heel af en toe, vraag ik me wel af waar al die mannen zijn gebleven.
Van mijn hbo-rechtenstagiair begreep ik dat in haar klas van 30 er twee man zijn. En af en toe voelt het ook alsof er alleen nog maar vrouwen in letselschadeland werkzaam zijn. Ook bij ons. In het Noorden had Pals tot voor kort nog vijf mannelijke schaderegelaars. De ene heeft zijn feestdicht nog niet bij het oud papier kunnen leggen of de volgende meldt zich voor vertrek. Terwijl ik toch ook voor jubilarissen wil dichten. Dat weten ze toch? Nu ben ik nog de enige mannelijke schaderegelaar van Pals in het Noorden. Ik heb het overwogen hoor, om ook te vertrekken. Maar ja, dat vond ik te makkelijk. Dus ben ik er nog steeds.
Maar als ik nu op kantoor ben, zijn daar alleen maar vrouwen. En ik kan de grappen zelf ook bedenken dus die hoef je hier niet onder te schrijven. En de grappen die ik zelf zou maken, kan ik nu niet meer met een collega delen. Die worden denk ik niet zo gewaardeerd.
Er staan bij Pals vacatures open. Ook voor het Noorden. Dus doe ik langs deze weg een oproep die eigenlijk niet meer mag maar die u vast wel begrijpt. Alvast bedankt mannen!