Het was dan ook met een tevreden gevoel dat ik vrijdagmorgen mijn thuiskantoor betrad. Vast van plan om er een productieve dag van te maken. Ik wilde niet met iets ingewikkelds beginnen. Gewoon wat eenvoudige dingen doen. Productiewerk, zeg maar. Ik besloot recente post te behandelen. Het eerste mailtje dat ik opende was van een cliënte die liet weten dat het weer een stuk beter ging, eigenlijk wel weer goed. Fysiotherapie was afgerond. De nota’s zaten erbij. Dus ik begon met een schadestaat te maken, had die bijna klaar toen ik opeens bedacht dat er ook nog een eerder ongeval was dat ook geregeld moest worden. Daar waren toch ook kosten geweest? Oh, dat stond in het dossier van de vorige belangenbehartiger. Toch weer niet zo eenvoudig als ik had gehoopt.
Maar ik werd gered door de bel. Nou ja, eigenlijk een voicemail die opeens in mijn scherm verscheen. Waarom had ik dat belletje niet gehoord? Het systeem was ook al zo traag. Zo maar even opnieuw opstarten, dacht ik terwijl ik de voicemail afluisterde. Een licht geïrriteerde vrouwenstem liet mij weten dat ze nog op bericht van mij zat te wachten. Of ik maar even wilde bellen. En snel! Dat laatste had ze niet ingesproken maar was niet mis te verstaan. Ze belde namens iemand en had helaas geen naam van de klant of dossiernummer genoemd. Ik herinnerde me de kwestie echter wel. Maar dat had ik toch al gedaan? Ik wist vrijwel zeker dat ik er eerder deze week meteen werk van had gemaakt. De verzekeraar gebeld, voorschot of bezoek besproken. Of allebei. Bevestigingen en info verstuurd. Toch?
Ach, opeens wist ik het weer. Dat waren allemaal e-mails met bijlagen. Dus die had ik doorgestuurd naar de collega die Cindy zou vervangen en ook ziek was geworden. Dus stonden die diverse mails natuurlijk nog onbehandeld in haar mailbox. Bij mijn verzonden items vond ik een en ander snel terug. Ik keek nog even in het dossier. Inmiddels had ook de verzekeraar gereageerd op mijn telefoontje waardoor de e-mail die ik maandag had opgesteld niet meer klopte. Nou ja, ik kon de vriendin van de klant gerust stellen. Maar ik werd gebeld. Een klant had nog eens nagedacht over de vraag of we de stap naar de rechter zouden maken. De voor- en nadelen nog eens besproken. Dat was niet de eerste keer overigens. Ze zou het mij maandag echt definitief laten weten. En terwijl ik een notitie in het dossier maakte werd ik weer gebeld.
Een andere klant die nog even terugkwam op het gesprek van gisteren. Toen was ze misschien toch wat kortaf geweest. Het werd nu een lang gesprek. Ik had inmiddels vier dossiers ‘open staan’ en nog niets afgerond. Een assurantiekantoor stuurde mij nog een nieuw dossier. Die eerst maar even bellen. En zo ging het de hele dag door. En aan het einde van de dag had mijn mailbox zich weer gevuld met zo’n twintig nieuwe e-mails, had ik maar vier uur declarabel geschreven en een weinig productief gevoel. Ik mopperde wat tegen mijn vrouw en voelde mijzelf zielig.
’s Avonds keken we het acht uur journaal. Huilende mensen in Oekraïne. Ik besloot maandag toch maar weer zonder klagen aan het werk te gaan.
Bert Heida, Letselschadespecialist NIVRE-re